مجموعه داستان کوتاه2

مداد تراش
اتفاق تکراری بود و عذاب‌آور. صدا بالا میرفت. تا چند دقیقه
قبل همه چیز آرام بود؛ اما حالا یک صحبت عادی داشت به دعوا
ختم میشد.
پسر از گوشه مبل به اتاقش رفت. در را باز گذاشت تا بشنود.
دست و پاهایش بیتاب بودند. شروع کرد به راه رفتن. کمی نزدیک
در ایستاد تا بهتر بشنود. نیازی به این کار نبود؛ چون صدای هر
دونفرشان بالاتر میرفت و کل خانه را گرفته بود. اوضاع خوب نبود؛
اگر کاری نمیکرد، این دعوا شدیدتر میشد و تا هفته آینده جرأت
نمی‌کرد از آن‌ها پول بگیرد؛ یا با آن‌ها بازی کند. با این حس، یک
هفته عذاب‌آور را پیش رو داشت.
روی صندلی نشست. گوش‌هایش را گرفت. فایده‌ای نداشت،
می‌شنید. کولر کار می‌کرد و تلویزیون روشن بود. چشمش به
مدادتراش بزرگی افتاد، که در کمدش گذاشته بود. محفظه
مربعی بزرگی زیر آن بود، که زائده‌ها را جمع می‌کرد. جنس خود
مدادتراش فلزی بود؛ آبی و سنگین. آن را در دست داشت. به
چارچوب در نگاهی کرد، پلک نزد. چشمش را بست. لحظه‌ای بعد
صدایی به گوش رسید.
پدر و مادرش وارد اتاق شدند. بچه روی زمین بود و درد می‌کشید.
«چی شده؟ »
«مدادتراش از دستم افتاد رو پاهام. »
«پس حواست کجاست؟ »
بقیه صداها روی پسرک خالی شد. این بهای کارش بود. زن
و مرد از اتاق بیرون رفتند و هر کس پی کار خودش را گرفت. بچه
روی تخت دراز کشید. پایش درد می‌کرد؛ ولی می‌خندید. دیگر
هفت‌ها‌ی عذ‌اب‌آور در انتظارش نبود.