مجموعه دلنوشته ج

فصل پرواز
فصل پرواز است ولی بال و پرم را بسته اند
این دو دستان غریبم چون همیشه خسته اند
رفته اند یاران من از این دیار پر ز درد
باز و شاهین، شاپرک ها، قاصدک ها رفته اند
آنچه مانده فصل سرد است از فروغ
سوز و سرما از برای مرگ این تن مانده اند
میرسد هنگام مرگ اما نمیدانم چرا
پیش از آن این کرکسان حلوای ما را خورده اند
میروم روزی بدون بال و پر بی همسفر
فصل پرواز است ولی ما را به گوری خوانده اند