مرثیه دالاهو

مرثیه‌ی دالاهو
از همان دوران کودکی هر کسی که من رو برای اولین بار می‌دید با تعجب
می‌گفت: مگه میشه یه بچه اینقدر به عموش شباهت داشته باشه! کاوه
خیلی به جهانگیر شبیهه! دایه (از این‌جا به بعد مادربزرگ رو به گویش
محلی دایه خطاب می‌کنیم) می‌گفت: کاوه هم از نظر ظاهری و هم
اخلاقی به جهانگیر شبیهه! درست مثل خودش غد و یک دنده! قد بلند
و چهار شانه با همان چشمان مشکی و نگاه نافذ! و من موقع شنیدن این
حرف‌ها اخم‌های مادرم رو می‌دیدم که در هم کشیده می‌شد…
از عمو جهانگیر چیز زیادی به خاطر نمی‌آوردم فقط تصویر کمرنگی از
عمو با لباس محلی و دختر زیبای شهری که وقتی همراهش به روستا می‌آمد
دسته دسته از همسایه‌ها به بهانه‌های مختلفی برای دیدنش به خانه‌ی
دایه می‌آمدند و نگاه‌های پر از تمجید و تحسین‌شان به روی این عروس
شهری زیبا خیره می‌ماند و گهگاه تا حواس صاحب‌خانه پرت می‌شد در
گوش هم از وجنات و شایستگی‌هایش پچ می‌زدند و همیشه هم این مادرم
بود که شعله‌های حسادت از نگاهش باریدن می‌گرفت و من با وصف
این‌که سن و سال نداشتم و نمی‌توانستم درک درستی از محیط اطرافم
داشته باشم باز هم به وضوح این حس رو می‌فهمیدم و همیشه دلیل نگاه
پرنفرت و حسود مادر ،بزرگترین سوال زندگیم بود…