مغزِ مغز، قلب است

باید عشق را درک کرد. اگر عشق را درک کنی دنیایت یک رنگ
دیگر می شود. پرده ی خاکستری از جلوی چشمانت کنار می رود
و وجودت از کینه و نفرت پاک می شود و سراسرش را شکوفه های
صورتی می‌پوشاند. برای اینکه عشق را درک کنی باید دیوانه
باشی. دیوانگی لزوماً چیز بدی نیست. باید دیوانه باشی و به
مشکلات لبخند بزنی. باید دیوانه باشی و همه دنیا را در یک
نفر خلاصه کنی و باقی دنیای پوچ را مچاله کنی و از فکرت
بیرون بیندازی. اگر دیوانگی کنی دنیا برایت جای قشنگ تری
می شود. می‌دانی من فکر می‌کنم دیوانگی عاقلانه ترین حالت
مغز است. اگر بتوانی دیوانه‌وار از کنار مشکلات رد شوی، قطعاً
به بالاترین درجه ی عقلت دست یافتی. حقیقت این است که
وقتی عشق را درک خواهی کرد که قلبت، مغزِ مغزت باشد.
می دانی راستش هیچکس نمی‌داند چه می شود. لحظه ای
بعد، چندی دگر، که می‌داند؟ چندی دگر چند لیتر هوا وارد
ریه‌هایمان می‌شود؟ آیا اصلاً هوا ریه‌ی خسته‌مان را نوازش
می‌کند؟ که می‌داند چندی بعد کجا هستیم؟ روی تختمان
یا تخت غسالخانه؟ که می داند صبح فردا از تلألو آفتاب،
چشمانمان را می‌بندیم یا از ضربه‌ی خاک به چشم‌هایمان؟ که
می داند چقدر برای عاشق شدن وقت داریم؟ یک سال، یک
ماه، یا یک روز!!!