مهراوه نامه

چو شد روز دیگر زفصل بهار                دل اندر کف دست این زنده یار
فزون گشته عشقی ز دیوار تیز            ز یار دلارام خود قطره ریز
صدف وار از آن کوی و برزن به اوی        اشاری کند عاشق آید ز خوی
ز معشوقه گویم بدان کز دلی             نداند کسی عشق او در سری
از عاشق بگویم همی من به راست  ز یزدان پاکش دلی غرّه خواست
بخواهد ز دلدار خود عشق پاک            نیاید بدان رفته او زیر خاک
ز عاشق بگویم دلش چاک و چاک      خمیده شده قامتش همچو تاک