مه نگار

در امتداد شب، هنگامی که هنوز ستارگان در آسمان سیاه همچون رقاص‌های
خودنمایی می‌کنند، درست در همان هنگام صدایی دست نوازش به گوش
من کشید.
صدا از واحد کناری بود. صدایی از جنس عشق که با زمزمه‌ی صاحب اثر
ترکیبی زیبا به هم زده بود.
عطر گل‌های یاس و این صدای آشنا تنهایی غربت را از سرم پراند؛ گویی در
شهر خودم، در میان حیاطی که کرونا فرصت رنگ کردنش را به من داده بود
نشسته بودم و به بوی یاس‌ها جان دل می‌سپردم.