نامه ای از وریتاس میلر

نگاهم را از دفترم بالا آوردم و نیم نگاهی به بچه‌ها و خانم کوپر
انداختم.
کلاس هنوز غرق سکوت بود که با صدای دست آنجلا و لیزا
شکسته شد، اما فقط با همان دو دست!
خانم کوپر عینک ته استکانی‌اش را برداشت و از روی صندلی
بلند شد. همانطور که لبخند پهن و مسخره‌آمیزی بر لب داشت،
عینکش را به چشم زد و موهای فر طلایی‌اش را کمی به عقب
هدایت کرد:
خب وریتاس میلر؛ بد نبود! مثل همیشه داستانی کلیشه‌ای
باحضور موجودات خیالی! امیدوارم یه روزی سرعقل بیای دخترِ پدر
آنجل!