نفس های تاریک

نمی‌دانستم این حالم عادی بود یا نه! من به مرگش راضی نبودم. از اینکه
شخصی دیگر مقابلم بمیرد عذاب می‌کشیدم و از طرفی اکنون حس می‌کردم
پشتم حسابی خالی شده است. او قول داد از من مراقبت می‌کند و حال چه
کسی از خودش مراقبت می‌کرد؟ با همان حال زار به آرامی پهلویش را چک
کردم و با دیدن لباس غرق خونش دلم ریخت. خونریزی داشت، آنقدر زیاد
که ممکن بود بر اثر آن بمیرد. سریع از جا پریدم و به اتاقم هجوم بردم. از بین
شال‌های تمیزم یکی از آن‌ها را بیرون آوردم و با سرعت خود را به بالای سرش
رساندم. با دقت آن را به پهلویش بستم و به ثانیه نکشید که شال هم از خون
اهورا رنگ گرفت. عصبی و پر بغض اشک‌هایم را پس زدم و نالیدم:
– اه لعنتی!