هلهله‌ی سکوت

نخست سپاس خداوند می‌گویم که مرا در مسیر علم و ادب قرار داد تا که به شکوه و شوکت بی‌پایان نور ادب دست یابم و با دستان قدرتمند روزگار توانسته باشم گوش‌های از درک و فهم را در این روزگار زنده کنم. هرگاه سخن از علم و ادب باشد من نخستین کسی باشم که بدو گروم و مسیر و راهی را که خود در آن تجربه‌ی خوش داشته باشم به دیگران نیز معرفی کنم.
و اما سپاس بیکران دیگرم نسبت به مادرم است که مرا در این مسیر سوق داد و مداد را در دستم نهاد و از گرمای بی‌انتهای احساسش نهال علم و ادب مرا گسترش داد و حالا من در اجتماع و از تمامی مردمان درسی می‌گیرم و خود را هر روز سیراب‌تر از وجود بی‌کران علم می‌کنم. علمی که بدون نخست به پایان نمی‌رسید و نخست این ماجرا مادرم بود.