هوای عشق

من از دل سیاهی های شبم
آنجا که ناقوس ها
در آواز باد
میان رقص درخت های کاج
در وحشتناک ترین لحظه‌ی شب
ضجّه می‌زنند
من از قعر دردم
آنجا که نفس های سرد
در تن گرم من
آه می‌کشند
من از خون اب های نامرئی روح خویشتنم
آنجا که خنجر حرف های مردم شهر
هدف می‌گیرند مرا
من با کام تلخم از اقیانوس شیرین
در جفای همسایگیِ
از اقیانوس تلخ می‌سوزم
من از تبار دردم
سیاهی‌ها
خون اب ها
برای این همه سیاهی
خورشید، کی قصد طلوع دارد؟