وارش

همه چیز از یک صبحِ روز سرد پاییزی شروع شد. البته خیلی هم صبح زود نبود، هم سرد بود و هم نم نمِ باران به شکل ذرات معلق ریز آبدر هوا پخش بود، اما پاییز بود و شروع داستان ما. بندر انزلی بودیم رو پل غازیان، من از بچگی عاشق تماشای مرغ های دریایی بودم. پرنده های سفید و زیبایی که به اشکال جالب و خاصی پیچ و تاب میخوردند و با دیدن طعمه به یکباره به درون آب شیرجه میرفتند. انقدر محو تماشای منظره و مرغ های دریایی بودم که نگار چند باری صدام کرد، وارش؟ بریم؟ دیر میشه ها! گفتنِ دیر میشه از زبان نگار ته دلم را بیشتر خالی میکرد، احساس میکردم که چطور میتوانم از انزلی برای یک مدت نامعلوم دور بمانم. منی که هیچوقت نه از خانواده ام و نه از شهر و زادگاهم دور بودم. باز هم محو فکر و خیالاتم بودم که این بار نگار چنان به شدت تکانم داد که یک لحظه ممکن بود به نرده های پل برخورد کنم.وقتی که نگاهش کردم گفت اگه تماشا کردن از منظره‌ی دلخواهتون تموم شد بریم که حدود یک ربع میشه که اتومبیل بنده روشن مونده، تو که قصد نداری تا شب به تهران نرسیم؟