پارک سیمرغ

با صدای باران از خواب بیدار شد، ساعت پنج و نیم را نشان
می‌داد. بعد از خواندن نماز صبح، نماز شکر را به جا آورد. در
مناجات از خدا درخواست کمک در این اوضاع را داشت، تحمل
آن غصه ها از آستانۀ تحملش خارج بود. به مُهر بوسه ای زد و
مشغول ذکر گفتن شد، به صورت دخترش گیتی چشم دوخت،
برای خودش خانمی شده و به تازگی وارد کلاس پنجم شده
بود. نگاهش روی چشم‌های بستۀ علی متوقف شد، پسربچۀ
هشت ساله‌ای که روزهاست به خاطر دلتنگی پدرش بهانه گیری
می کند. به دست‌های کوچک حسام که دوسالگی‌اش را پر کرده
بود نگاهی انداخت و خدا را شکر کرد که هنوز پسر کوچکش چیزی
از نبود پدرش درک نمی کند.