پروانه های آبی

پیله کرده بود، نه به این دنیا، نه به این روزگار، نه به
حرف‌های قلمبه‌سلمبه‌ی موجودات ناشناخته.
پیله کرده بود تا پروانه شود.
تا به وسعت یک آسمان بیکران از تمام چون و چراهای روزمره
بگذرد. آری بال می‌زد و عشق را به تمام نسترن‌ها و شقایق‌ها
می‌داد تا یک روز کنار یک نیلوفر آبی خودش را، بال‌هایش را
و حتی حس پروازش را جا گذاشت.
سردرگم بود و مدام دور نیلوفر آبی می‌گشت
و این شروع یک ماجرا بود.