پری کوچولو

در همسایگی ما پری کوچک تنهایی زندگی می کرد که شبیه پری قصه ها
زیبا و معصوم بود. دخترکی شیرین زبان با موهایی بلند و چشمان سیاه، که
دلش می خواست؛ مثل تمام کودکان این سرزمین رویاهای کودکانه داشته
باشد. او آرزو داشت بی خیال از دردها و رنج های این دنیا زیر لب آوازهای
کودکانه سر دهد، روزهایش را با عروسک ها و اسباب بازی هایش سر کند
و شب ها دست در آغوش پُرمهر مادر و از زبان او، زیباترین قصه های دنیا
را بشنود؛ اما روزگار شور و شوق کودکانه اش را از او گرفته بود؛ کودکی اش
در تندباد حوادث تلخ به تاراج رفته و بی آنکه خود بخواهد در بازی بزرگان
گرفتار شده بود.
پری برخلاف سن و جثه ی کوچکش غصه های بزرگی داشت، رنج های
بی شماری که دیده بود، رویاهای شیرین کودکانه اش را به یغما برده و
آرزوهایش را ویران کرده بود.
او تنهاترین دختر دنیا بود که غم های بزرگش را صبورانه درد دل کوچکش
پنهان می کرد و هر شب که ماه بر بلندای آسمان می نشست، به سراغ
صندوق قدیمیِ «بی بی » می رفت، درِ آن را می گشود و اندوه جانکاهش را در
گوشش زمزمه می کرد. پری دور از چشم دیگران آرام و بی صدا می گریست
و هر بار که در کنار صندوق می نشست و با او دردودل می کرد، دلش آرام
می شد و احساس می کرد سبک تر شده. شاید صندوق مهربان با قلب
بزرگش کمی از غصه های پری را از او می گرفت و در دل خودش جا می داد،
تا دخترک کم تر رنج بکشد؛ اما غصه های پری آنقدر بزرگ بود که همه ی آن
در صندوق جا نمی شد و مجبور بود اندوه بزرگش را برای همیشه در قلبش
نگه دارد…