کهکشان راه خامه ای

دستانت را که پناهگاهی امن است برایم، می‌گیرم.
چقدر سرد است و بی‌روح!
دیگر چشمانت وجودم را سرشار از عشق نمی‌کند…
چقدر نگاهت، خشک و بی‌حالت است!
چرا دیگر موهایت در باد برایم نمی‌رقصد؟
چرا لب به سخن نمی‌گشایی تا دنیایم دگرگون شود؟
چرا جانم را به لب می‌آوری تا صدایم کنی؟
من همانم، تو چرا خودت نیستی؟!
من عاشقم؛ اما تو دیگر چرا عاشق این دیوانه نیستی؟!
چرا دیگر در کنارت آرام نیستم؟
چرا لبخندت را روانه قلبم نمی‌کنی؟
چرا نگاه‌هایت را می‌دزدی؟
من که دلباختۀ نگاهی بودم که در نگاهم قفل می‌شد!
من را فراموش کردی یا خودت را؟
قصۀ عشق را چه زود از یاد بردی…