گفته‌های بی‌انتها

تنهاترین
آدم این شهر منم…
که فقط می‌خندم
به همانی که مرا آزرده است!
به جهانی که مرا غم داده است!
قهقهه می‌زنم از جان،
و فقط می‌بینند…
خندۀ تلخ مرا!
تو چه دانی از من؟
زندگی،
کامِ مرا تلخ، چو زهر می‌دارد…
تو خیالت راحت!