یک قدم تا عشق

وقتی که در ایوان دلتنگی‌هایت می‌نشینی…
وقتی که پشت یک پنجره‌ی بارانی، بی‌هوا شاعر می‌شوی.
کسی هست که می‌توان به او پناه برد.
کسی که در شب می‌توان دلتنگی‌ها را با او قسمت کرد.
نگاهت را از سنگفرش‌های خیس و سرد کوچه‌های باران‌زده جدا کن.
تا چه وقت می‌خواهی در کوره راه‌هایی که برای خود آفریدی قدم برداری؟
می‌توان از تاریکی‌ها گذشت، می‌توان در سیاهی شب‌ها نور ماه را احساس کرد…
می‌توان ترنم خیال را در هر سکوتی شنید…
می‌توان خود را در کوچه‌های سبز باور، دوباره یافت و به پروانگی رسید…
یک نفر هست، شب دلتنگی‌هایت را با او قسمت کن…
تنها با او…