اعترافات خانه تاریک

صنم وارد محوطه بیمارستان شد. از میان راهروهای موزاییک فرش رد شد که بینشان حوض های دایره ای و باغچه های قناس جا گذاری شده بود. گل های بنفشه زرد و سفید بیحال روی هم دراز کشیده بودند و آفتاب داغ خرداد پوستشان را میسوزاند. به ساختمان رسید. آجرهای پنج سانتی قدیمی که هوای آلوده روکش خاکستری کهنه ای روی آن کشیده بود، نمای رنگ و رو رفته و خسته بیمارستان را نمایش میداد. وارد ساختمان که شد، طبق معمول اول با چادر مشکی جلوی بینی اش را گرفت و بعد آرام آرام جلوی صورتش را باز کرد تا به بوی ادرار مخلوط با گلاب و مواد شوینده عادت کند. جلوتر که رفت، برخلاف سکوت همیشگی، صدای بزن و بکوب شنید.