حیوان ها

طبقه‌ی دومِ یک آپارتمانِ چهار طبقه‌ی هفتاد متری، گوشه‌ی سمت چپ
پنجره‌ی سمت خیابان، با مینا ایستاده‌ایم رو به باقی مانده‌ی جمعیت فامیل که
همه ایستاده برای ما دست می‌زنند. در گوشه و کنار هم، بچه های شَر و شیطانِ
خاله ناهید، مدام در چپ و راست، برف شادی را تا جایی که جا دارد، روی سر
و صورت ما و بقیه خالی میکنند و ما هم به اجبار شرایط می‌خندیم. دندان های
سفیدِ سه بار مسواک زده‌ام را مدام در خنده هایم نشان می‌دهم تا طبیعی تر
جلوه کنم، که «حالم خوبه، خسته نیستم، و وای چه شبِ شگفت انگیزی… ،»
و همزمان دست راست به جیب و دست چپم را در دست مینا گذاشتم، که
میدانم او هم اگر بیشتر از من خسته نباشد کمتر نیست. از وقتی دانشکده را
تمام کردم در تمرینات نویسندگی ام، شخصیتی خیالی به اسم « کمال » دارم؛
چون مدت زیادی از نوشتن دور بودم، ساختن گفتگوهای یک صفحه‌ای با
کمال میتوانست شروع خوبی برای نوشته هایم باشد. حالا اگر کمال از خیال
بیرون می‌آمد و به من زنگ میزد و میگفت: «توی چه وضعیتی هستی رفیق؟ »
حتماً می‌گفتم: «والا چی بگم، آخرای عروسیه، مهمونای خیلی نزدیکمون بعد
تالار جمع شدن خونه‌ی ما و گیرمون انداختن به شادی کردن که مثلاً وای چقدر…