خاکستر پای گلدان

ساعتی بیاد ماندنی از سالی که حس می کردم از احساس خالی شدم. سالی که از این لحظات کم داشت. سالی که نه موسیقی شنیدم نه کتاب خواندم نه فیلم دیدم نه شعر زمزمه کردم؛ بدون هنر و ادبیات که زندگی را لطیف می کنند. شبیه زامبی شده بودم. با زامبی چه فرقی دارد آدمی که اینطور زندگی می‌کند؟! تهی از احساس، تنها حس پایدار غم. آن هم نه غمی که با طبیعت لطیف و سبک می شود؛ غم خشک و زمخت و صنعتی و سیمانی. وقتی که اینطور بدن آدم خشک می شود و مغز ترک برمی‌دارد زبان در گفتن حرف قاصر می شود. نمی‌دانیم چطور از آن خارج شویم اما همین که به حل کردنش فکر می‌کنیم و قدم‌های اولیه را برمی‌داریم یعنی در مسیر شکست دادنش قرار گرفته‌ایم بی اینکه بدانیم.