رویش

گوشه ای از آسمان و شاخ و برگ های به هم تنیده در گوشه ای از قاب پنجرۀ اتاق پیداست. پنجره در اتاقیست که در آن حجم و گستره ای باورنکردنی از باورهایی عمیق از ابدیت جریان دارد. چقدر که وسعت معنایی حیات در ذهن شلوغم بزرگ شده است. در
انبوه صداها و نواهایی که همه به شنوایی ام نزدیک اند هوشیارانه گوش به نجواهایی میدهم که از آهنگ آن آرامش سراسر وجودم را خانۀ امنی می کند و برای دقایقی خالی از هر فکر و ذهن پریشانی.