عمق هیچ

دو ساعتی از طلوع آفتاب گذشته بود و تو اون قسمت خلوت ساحل دریا آروم، میشد یه عکس کارت پستالی عالی گرفت. واسه رسیدن به این نقطۀ ساحل باید مسیر چهار ساعت های رو از یه فرعی کنار جادۀ اصلی راهپیمایی کنی. از اونجایی که طبیعت دوستان حاضرن به خاطر به دست آوردن منظره های خاص و جذاب، تن به هر سختی ای بدن، مطمئناً حواسشون هم هست که اونو کثیف و آلوده نکنن. ازطرفی، این ناحیه مثل ته یه خمره میموند که سر باریکی داشت و عمق کم آب و سنگای تیزش نمیذاشت، حتی قایقای کوچیک از اون رد بشن و عملاً تنها راه رسیدن به اون نقطه، همون گذر سنگ لاخی بود که عبور ازش کار هرکسی هم نبود. همۀ این عوامل، دست به دست هم داده بودن تا یکی از معدود مکانای بکر طبیعت، دست نخورده باقی بمونه..