فرشته ها بال ندارند

۱. اردیبهشت من
نكند اردیبهشت هم مثل فروردین تمام شود و داغ دیدن شكوفه ها را بر دلم
بگذارد.
امروز را دیگر برای اردیبهشت باغ كنار گذاشته‌ام.
سراسیمه از مطب به خانه می آیم، باید خودم را برای لحظۀ دیدار آماده كنم، اما
باز هم این گوشی لعنتی زنگ می‌خورد!
انگار یك نفر آن پشت دارد خودش را به در و دیوار می‌زند.
«دكتر! دوبار سزارین قبلی فرداتون درد داره! »
یك سطل آب سرد روی سرم می‌ریزد، اما شاید هنوز كورسوی امیدی باشد.
«سریع آمادش كنید و ببرید اتاق عمل، راپچر میشه ها! »
ساعت سه بعدازظهر است.
با عجله و نفس زنان به در اتاق عمل رسیده‌ام. همان قدر بی تكلف سرم را می برم
داخل و فریاد می‌زنم: «دخترا! مریض منو خوابوندین؟ »
اما نه!
چقدر بوی اضطراب می‌آید!
دیگر فقط صدا را می‌شنوم كه روی سرم خراب می‌شود.
«دكتر! مریض خونریزی شدید داره، الان نمیشه این یكی رو گرفت! »
دلم می‌خواهد فریاد بزنم: «لعنتی‌ها! من دلم برای اردیبهشت تنگ شده! » اما
مثل همیشه چهرۀ دخترانه‌ام را پشت خودم پنهان میكنم، بغضم را قورت می‌دهم
و به سمت دخترك می‌روم.
پیكر معصومانه‌اش غرق در خون و اضطراب، چشمانش را به من می‌دوزد، دلم
هری پایین می‌ریزد!
دوباره همان ترس همیشگی، نكند از دست بدهیمش…!