مرا کسی گوش می دهد

صدایی بلند از انتهای اتاق ته راهرو می‌آید، صدایی به مانند صدای
شکستن قلب، عربدۀ روحی که زِ تَن بیزار است، صدای افتادنِ غرور از دامانِ
شان آدمی بر زمین. چطور می‌شود مقابل تختی که شاهدِ عشق بازیشان
بود همه چیز تمام شود. در همان اتاقی که شب‌ها به تپش می‌افتاد برای
حرارتِ زوجی که در آغوش هم پناهندگی می‌گرفتند و اقامت دائم را کنار هم
می‌خواستند.