ناگهان

“باشد که به دل مردم سرزمینم نشیند…!”
پناه شانه های بی پناهی…
تو، شکوهی
تو، سروری
تو، نگاهی
تو، پناهی
تو همانی که به هنگام سحر آرام منی
تو همانی که به هنگام حزن جان منی…
تو همانی که خدا یار منی…
خداوند، آرامش قلب من است…
به نام خداوند دل ها و قلب…
به نام خداوند ازهار و خداوند دلب…
خدایی که سنگ را شکافنده کرد
دل تنگ را پناهنده کرد
چنان آرام جانم شد خدایم، چنان اعزام جانم شد خدایم