نخ پرماجرا

در یکی از روزهای گرم تابستان در روستایی سرسبز، صبح اول وقت داخل یک اتاق کوچک قالی بافی تابیدم. در یک چشم بر هم زدن همه نخهای آویزان از دار قالی را بیدار کردم؛ همه نخها چشمهایشان را باز کردند به جز نخ قرمز. نخها آماده کار بودند آنها دخترک قالی باف را خیلی دوست داشتند و میخواستند هر چه سریع تر فرش دخترک بافته شود. با صدای باز شدن در، دخترکی زیبا با موهای بافته و پیراهن گل گلی وارد اتاق شد. تا دیدمش
روی صورتش نور پاشیدم چشم هایش را باز و بسته کرد و با لب های خندان روی صندلی جلوی دار قالی نشست با دستان مهربان و ظریفش پودها را یکی یکی از میان تارها عبور داد و رج به رج مشغول بافتن فرش شد. نقشه را نگاه میکرد و میبافت؛ ترانه میخواند و میبافت. هی میبافت و هی میبافت. نخ ها با شنیدن ترانه دخترک احساس خوشبختی میکردند و خندان خندان روی قالی می نشستند. اما در میان تمام نخ ها ، نخ قرمز حال و حوصله کار نداشت اخم کرده بود و با بی حوصلگی دور خودش می پیچید..