پناهم باش

روزی که فهمیدم باید بنویسم سنی نداشتم، شاید ۱۲ یا ۱۳ سالم بو د، بچه
بودم و کسی اطرافم نبود، احساس می کردم حرفی برای گفتن دارم، حرف هایی
که هم باید بگم هم کسی نباید بفهمه؛ اون موقع بود که یه کاغذ برداشتم و هرچی
توی دلم بود رو نوشتم. راستش حس جالبی بود انداز هی ده صفحه حرف زده
بودم حرفایی که هیچکس نفهمید، هیچکس بعد از شنیدنش سرزنشم نکرد،
هیچ کس حرفی نزد که نمک بپاشه روی زخمم و از همه مهم تر … هیچ کس غم
توی دلم رو کوچیک و بی ارزش نکرد.