چشم های آدمک چوبی

فصل اول
از دور مانند نقطه ای خاکستری در پایان جمله ای نقش بسته بر روی صفحه ای سیاه بود. مانند پایانی که انتظار صید آغاز را میکشد. اما اگر در هر انتهایی آغازی آماده دویدن باشد، پس پایان یعنی چه؟ یا حتی آغاز؟ گویی در سیطرۀ ائتاف زنجیره ایی از تصادم هایی هستیم که دائم در حال ادامه اند و معنای نسبی پایان و آغاز را در زیر تیغ قبضۀ خود بازی میدهند. ملعب های مانند طناب بازی که یک سر آن را آغاز در دست میگیرد و سر دیگرش در اختیار پایان است و بازوان ستبر زیستن آن را به دور انسان میچرخاند. گاه آرام و سلانه سلانه، گاهی هم شتابان که در هر دو صورت چاره ای جز پریدن نیست. با اینحال نیز دو سرانجام در انتظار اوست یا با سلطه بر مدار چرخیدن میپرد، یا به زمین کوفته میشود و با دردی که در جان دارد به جریان نامیرای آن از دور نگاه میدوزد؛ از جایی دور از زیستن.