کنارت میمانم

در اتاقم روی صندلی کنار تختم نشسته ام و به سختی تلاش میکنم که مشغول نوشتن کتاب زندگی ام شوم اما ذهنم انواع مختلفی از داستان های بی فایده را بازگو میکند. هیچ یک از آنها جدید نیستند، همگی برای زمانهای خیلی دور هستند حتی قبل از تولد در بطن مادرم! نمیدانم باید از کجا شروع کنم. همش با خودم میگویم اگر خوانندگان کتابم با من و مسائل زندگی ام به خوبی آشنا شوند و زمانی که در افکارم غرق میشوم و تمام لحظاتی که به احساساتم اجازه میدهم که مرا به هر کجا که میخواهند با خود ببرند و حتی احساسات دردناکی که در درونم ایجاد شده اند و مرا وحشت زده کرده اند را دریابند، آیا آنها باز هم دوست دارند با زندگی من آشنا شوند و برایشان کسل کننده نیست که من از دردهایم، ترسهایم، غمهایم و البته شادی هایم بگویم؟