یارانه را از من بگیر، یار را نه

دوست داشتم کتاب «قلبم را با قلبت میزان می‌کنم » پرویز شاپور را من نوشته‌باشم. مجموعه کاریکلماتورهای اوست. به دو دلیل؛ اوّل این‌که چون من کم دارم! و عاشق کوته‌نویسی‌ام. شیفتۀ آیات و احادیث کوتاهم. همۀ همکارانم می‌دانند که وقتی من دبیر جلسه یا کارگروهی باشم، خروجی جلسه حدّاکثر سه چهار مصوبّه است. اعتقاد دارم نام‌های اداری هم باید کوتاه، گویا و مفید باشد. پرویز شاپور
پنجاه سال پیش «توئیت » می‌کرده! و مبدع سبک «نانو » نویسی بوده! دوست داشتم کاریکلماتورهای پرویز شاپور را من می‌نوشتم، چون دنیا به سمت تراکم پیش می‌رود؛ حدّاکثر بهره‌وری در حدّاقل واحد؛ آپارتمان‌ها نُقلی می‌شوند (با این تناقض که «اینچ» های تلویزیو ن‌ها دارد بزرگ‌تر می‌شود!) رُمان‌ها، نوول و
نوول‌ها، داستانک. شعرها هم شعرک! عصر، عصر عصاره و ام‌پی‌فور است. حتّی ابعاد مطبوعات دارد کوچک می‌شود تا مخاطب به‌راحتی بتواند در ازدحام مترو، حین قدم‌زدن و حتّی سر میز غذاخوری، مطالعه کند و دست و پا گیرش نباشد.