از برلین تا دمشق

خیلی وقته از خواب بیدار شدم، اما حوصلۀ بیرون اومدن از رخت خوابو ندارم.
بالاخره از جا می پرم و لب تخت می شینم و به عادت هر روز مشغول تماشای
ساختمون های بلند رو به روی آپارتمانم میشم. از جا بلند میشم و درست پشت
پنجره قرار می گیرم و باز هم به عادت هر روزه فضای سبز پایین رو دید می زنم،
بدون اینکه دنبال چیز خاصی باشم! حس می کنم تمام تنم درد می کنه، چشمام
می سوزن، احتمالاً به خاطر گریۀ دیشبه، اما بهش توجهی نمی کنم. نگاهی به
گوشی موبایلم می ندازم و بعد پرتش می کنم روی تخت! ساعت بهم میگه…