تو رفته ای از دست… من رفته ام از یاد

تنها تو نیستی که…
تنها تو نیستی که
در انتهای تابستان
ناباورانه
ایستاده ای …
و از عطشی سهمگین
پیوسته
در جستجوی سرابی دروغین
بسر میبری …
تنها تو نیستی که
از زخم فراقی دردناک و بیعلاج
ناامیدانه
به خود میپیچی …
و در شب های سیاه بی ستاره
آتش به جان سوخته ات
می‌تابد …
تنها تو نیستی که
می‌هراسی
از طوفان های سهمگین زندگی
و مینالی
از سینه سوخته‌ی بی‌فریادت…
تنها تو نیستی که
ابرهایت
در گل پنبه های آتش گرفته‌ی بی بارانت…
تشنه ترین کوهسارانند …