جنگ با قلم

تو مپندار که من، شعر به خود میگویم
تا که بیدارم و هشیار، یکی دم نزنم
نمیدانم و نمیخواهم بدانم که آیا مهدی عباسی به هنگام سرایش اینگونه
غزلها، آگاهانه تحت تاثیر مولانا یا دیگر شاعران متقدم بوده است یا نه؛ زیرا
برای من مسلم است که او نیز در ولایت زنجان مانند هر شاعر دیگری در هر
کجای جهان، در لحظات ناب شاعرانگی خویش، به ضمیر ناخودآگاه فردی
و جمعی خود نقب زده است و دانسته یا ندانسته از گنجینه‌ی آگاهی‌های
پنهان و نیمه پنهان فرهنگ و معارف مشترک ملی و فراملی الهام گرفته است.
به طور عام این ساختار روحی و این بهره گیری ها در شعر متأخران گاه به
صورت تضمین صریح اشعار متفدمان است و گاه به صورت تلمیح، اشارتی
گذرا بیش نیست. مهدی عباسی در غزلی، به دو شعر یکی از نظامی و
دیگری حافظ نظر دارد :
خودم فاضل نه بابایم که از فضلش نباشد سود
که از فضل خودم گردد هزاران منفعت حاصل
این بیت اشاره به شعر نظامی دارد:
گیرم پدر تو بود فاضل
از فضل پدر تو را چه حاصل
و بیت دیگر مصدر به این جمله که
اگر دریا شود عاشق، کشد عشقش به کام خود
دگر معشوقه دریا نبیند رنگی از ساحل
از این بیت حافظ تأثیر پذیرفته است که :
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها