روحیلا

مه‌روی شیرین من، درد و بلات به جانم
می‌خواهم تا ابد کنارت زنده بمانم
پشت پنجره چشم به‌ راهت نشسته‌ام
هرجا که باشم سمت تو پر می‌کشد پرنده‌ی خیالم
هر دم تمنای وصالت را در سر می‌پرورانم
گر زمانه به ما جفا کند باز هم امیدوارم
می‌جنگم اگرچه به غم فراغت مبتلایم
خدایا این چه دردیست که درمان ندارد
این چه سوداییست که سامان ندارد