زمستان من

چیزهایی هست که نمی‌دانم
نمی‌دانم ستون مهره‌های صاف آن زن مستقل موفق، در
عکس‌هایش چقدر حقیقت دارند؟
نمی‌‍دانم لبخندهایی که در سراسر گیتی، هر لحظه مقابل آینه تمرین
می‌شوند، چقدر به ریش خودشان می‌خندند؟
نمی‌دانم شاعران به حرف‌های خود چقدر مؤمن‌اند؟
نمی‌دانم رسولان، آنگاه که انکار می‌شدند، درد خود را اول به که
می‌گفتند؟