شبیه به صدف های دریا

نازنینم،
خوابت را دیدم.
در بیان زیبایی‌ات توان توصیف ندارم؛ شاهکار بودی،
شگفت‌انگیز! چُنان زیبا که چشمانم، ذهنم، قلبم و همه‌ی
وجودم را قفل کرده بود.
خوابت را دیدم، بر بلندی یک شهر؛ در نیمه‌های روز و در
پناه ستیغ برنده‌ی آفتاب که لطافتِ گرمی‌اش، در آن لحظه
برایم ملموس‌تر بود.
دست بر گردنت، محوِ صورتت و خیره در مردمکِ لرزان
چشم‌هایت
آه، خداوندگارِ عالم!