شبی که باران بارید

نفهمیدم چطور حاضر شدم. با سرعتی مرگ‌آسا به بیمارستان رفتم. وقتی رسیدم
دنبال بابا می‌گشتم که خودش آمد پیشم. قامت استوار پدرم یک روزه شکسته
بود. با نگرانی صدایش زدم که گفت: دخترم، لیلاجانم، بی‌خواهر شدی رفت
و بعد ناله‌ای سر داد و گفت: دخترم پرپرشد، لیای من پرکشید.
مات و مبهوت خیرۀ بابا بودم. نمی‌دانستم الان باید چه کنم. فقط با بغضی
که گلویم را احاطه کرده بود گفتم: باباجون درست حرف بزنین ببینم چی شده؟