صبح سفید

قطرهای اشک آرام و بی‌صدا از روی گونۀ دختر لغزید و پشت دستش افتاد. شاید
بعدها خودش را به‌خاطر امروز و تسلیم شدنش سرزنش میکرد، اما خودش بهتر از
هر کس دیگری این را خوب می‌دانست، که دیگر توانی برای مبارزه و ادامه دادن
برایش نمانده است. خسته از جنگ‌های پی در پی، جنگ با تقدیر ، جنگ
بازندگی، جنگ با آدمها و سخت‌تر از همه، جنگ با خود! وقتی به گذشته نگاه
میکرد، چیزی جز باخت نمی‌دید، در عشق، رفاقت، کار … باخته بود، آنقدر
باخته بود که هیچ بردی به یاد نداشت. خود خودکشی هم باخت بود، اما باختی
که جلوی باخت‌های بعدی را میگرفت، اسمش باخت نبود. دختر از باد سردی که
به صورتش خورد، بدنش لرزید و به خودش آمد. تازه متوجه شدکه مدتی زیادیست
روی نیمکت یخزدە پارک نشسته است؛ از فکر تسلیم شدن هر ثانیه بیشتر از قبل
تنش یخ میکرد. مردی با قدی خمیده که چیزی به دوش میکشید، از دور نزدیک
میشد. تعداد آدم‌هـای این گوشە پارک دو نفر شد…