فروتر

بخش 1
. . . دیگر بستنش جوابگو نبود، طناب یا زنجیر، هر چه بود را پاره میکرد و هر روز
که به بیرون می‌رفتم دنبالم می‌آمد.
مجبور شدم بیخیال شوم و بروم، دست هایم را در جیب های پالتویم گذاشتم،
سردم نبود، اما شاید این کار مرا سردتر نشان میداد. راه افتادم و از کلبۀ خودم
فاصله گرفتم.
سر اولین پیچ پستچی را دیدم، بعد از اینکه مثل همیشه فهمیدم نامه ای ندارم
یقه ام را صاف کردم و بدون هیچ حرفی به راهم ادامه دادم، متوجه نگاهش به
حیوان نشدم، عکس العمل دیگری هم نشان نداد.
به مرکز محله رسیدم، آفتاب تابان و شلوغی تنها چیزی بود که مرا بیش از
انسان ها میرنجاند، تا جایی که می‌توانستم از سایه رفتم، و به هیچ کسی نگاه
نکردم، متوجه تعجب و ترس مردم از او میشدم اما اهمیتی نمیدادم.
به نجاری رسیدم، بر عکس همیشه خود نجار پشت میز جوابگوی من بود،
از هفتۀ قبل از او پول طلب داشتم؛ شاید تمام انسان ها دروغگو باشند اما بدون شک…