لبخند ملیحی به رنگ بنفش

به ۳ ماه پیش می‌روم .زمان خوبیست.
آن زمان هنوز دلم سایۀ غم به روی خود ندیده بود. همان زمانی که با امید و
انگیزۀ زندگی‌ام داشتم گذران وقت می‌کردم و لذت می‌بردم.
همان زمانی که هنوز مادر مانعم نشده بود. مانع علاقه‌ام. مانع امیدم.
اصلاً چه شد؟ چرا مانع شد؟ من که موفق بودم. مگر والدین از موفقیت
فرزندشان خوشنود نمی‌شوند؟ پس مادر چرا مانعم شد؟
اصلاً مگر نواختن موسیقی جرم است؟ پس چرا اجازۀ ادامه دادن به من نداد؟
با رها از او پرسیدم که چرا؟ مگر پدر هم نوازنده موسیقی نبود؟ پس چرا من
نباید بنوازم؟