مجموعه دلنوشته د

رفتنی
رفتن بهانه نمیخواهد تو یک دلیل برای ماندن بیاور چند بهار گذشت و انگار هیاهوی فصل ها، چمدان میبندند و یک مشت دلتنگی ته جیبت میگذارند. و تو را راهی میکنند و بعد نخ قرمز نامرئي، امید، آرزو، و هر چه هست پاره میشود. تو باید بروی! دنیا جایی برای تو ندارد. لیاقتش همین است. آزرده نباش به پایت آب میریزم، تو آسوده برو.
منتظر رسیدن یک رویا
کلبه ای دارم در کنج دلم که بر پنجره هایش گرد انتظار نشسته، انتظاری دراز در پس یک رؤیا رویایی آسان. اما سخت، تلخ، شیرین، نزدیک؛ اما دور کاش تمام شودَ روزی! تناقض را میگویم، آنقدری که از شعرم برود…!