مرثیه ی تنهایی

آنگاه که دروازه‌های عشق را بسته‌اند؛ آنگاه که مادری
را از کودک خود دور ساخته‌اند؛ آنگاه که دل‌ها همه
سرد و یخ‌زده‌اند و آنگاه که فقر روح انسان‌ها را نابود
می‌کند؛ قلبی عاشق می‌شود.
مادری دلتنگ می‌گردد. دلی گرم می‌شود و روحی
غنی می‌گردد و زمان در این میان، عشق را به نفرت،
مادر را به سنگ و روح را به شیطان مبدل می‌کند.
حال ای عاشق!
تو را چه اختیاری است از خود، که اینگونه بی‌قراری؟