من کیستم

از دشت سرسبز که پر شده بود از درختان نارنج گذشتم؛ هنوز مست و
مدهوش عطر و بوی شکوفه‌های بهارنارنج بودم که به پای کوه رسیدم. نگاهی
کردم، سرم گیج رفت. وای پله، اونم هزارتا! بالاخره به هزارمین پله رسیدم. از
خستگی دیگه روی پای خودم نیستم. سنگی مي‌بینم و رویش مي‌نشینم.
کم‌کم تکانی حس مي‌كنم؛ این دیگه چیه؟!