هوو

جعفر اندام لاغر و نحیفش رو پشت رل جابه‌جا کرد.
«خیالت تخت حاجی شمرونی، به من میگن جعفر شوفر، کم نبینی ما رو.»
اتومبیل جعفر مقابل چشمان حاجی کنده شد، به سمت بازارچه برگشت، سرش
پر بود از خیالات رنگ و وارنگ، شب هر چقدر این پا و اون پا کرد تا منیژه از راه برسه،
خبری نشد. فکر کرد مبادا باز مزاحمتی برای این صنم زیبارو ایجاد شده باشه، باید
فکری اساسی برای این مسئله می‌کرد. روی پوست هندوانه‌ها رو یکی‌یکی دست
کشید و تلنگری زد تا بهترین و شیرین‌ترین رو انتخاب کنه. درست به شیرینی منیژه،
آبدار و گوارا! بالاخره هندوانه‌ای باب دلخواه پیدا کرد و مغازه رو به احمد سپرد، تا
رسیدن به خونه بیشتر از ده بار پا سست کرد و به عقب برگشت، شاید چشم‌هاش
روشن بشه به جمال یار و از دلشورۀ دیر آمدنش بیرون بیاد. خونه که رسید، حیاط
تاریک بود.