پنج گاه

در میانه‌ی راه بودم. میانه که چه عرض کنم، راستش را بخواهید،
دروغ نگویم شما که غریبه نیستید در ابتدای راه بودم. همان
اول اول اولش. جدیداً چند کوچه و خیابان کوچک را پشت سر
گذاشته و به تازگی در جاده‌ای پر خم و و اخم با بالا و پایین‌‎های
متعدد قدم گذاشته بودم. ابتدای جاده‌ای بس خطرات که با
آن فراز و فرودهای دلهره‌آورش، دره‌های عمیق و وحشتناک،
قله‌های رفیع یخ‌زده و آسفالتی پاره‌پاره همچون جگر زلیخا که از
قضا همانند اتوبان تهران به قم خسته‌کننده بود، جز به تبحر یک
راننده‌ی ماهر بیابان نمی‌شد که جان سالم از آن به در برد.