کوه مرده

تام پَت یک هنرمند بود، البته هنرمندی که زیاد کار نمی‌کرد، نه اینکه به هنرش
بها نمی‌داد نه، مشغله‌‍ های روزمره و گیر و دار زندگی باعث شده بود که زیاد نتونه
به هنرش برسه. اون روز روی یک صندلی، کنار یکی از میزهای بیرونِ قهوه‌خونه
امیلیانو نشسته بود و داشت از نوشیدن چای داغی که توی دستش بود لذت
می‌برد. سایر مردم هم هر کدوم مشغول انجام کارهای روزمره خودشون بودن و
دهکده‌ی آناپولی دقیقاً مثل بقیه روزها بود.
ناگهان صدای غرش عجیبی در فضا پیچید. صدایی که معلوم بود از فاصله ای
دور میاد، دقیقاً مثل زمانی که رعدوبرق میزنه و آسمون صدا می‌کنه. توقع داشت
بادی بیاد و نم بارونی بزنه؛ اما آسمون صاف بود و هیچ خبری از ابر و بارون نبود.
تا چند روز پیش هوا گرفته بود و باد شدید و بارون سنگینی اومده بود و اون روز
هوا خوب شده بود و زن‌ها لباس‌های شسته رو روی بوم ها و توی حیاط‌هایی که به
کوچه و خیابون های دهکده مشرف بود، آویزون کرده بودن. ماهیگیرها هم طبق
معمول روزهای آفتابی با قایق‌ها به دریا زده بودن و خیابون‌های باریک دهکده
پر بود از مردمی که مشغول کارهای روزمره‌شون بودن.