صدوده ستاره سعد

شهدِ لِقا
ای شاهِ دور از دیده ها، آرامشِ ترسیده ها
بشنیدم از بر جان و دل پتکِ جنون کوبیده ها
وصف و نشان و نامِ تو، دنیای اندرکامِ تو
من که نمی دانستمت، حالا کنم پُر جامِ تو
شیرینیِ دیدار تو، بالاتر از حلوای تر
سمعِ نوای ناب تو، خامشگرِ بلوای سر
تن به فراموشی زدم، تا یادت از سر افکنم
سرگرمِ هر کاری شدم، تا فکرت از دل برکنم
یادت ز سر بیرون نشد، هرجا که رفتم هر زمان
ازچه شَوَم اینگونه من؟ گویی به کف داری جهان!
از خویشتن آواره ام، در کشفِ خود بیچاره ام
در ناله و در زاره ام، دیوانه ی هرباره ام
هرجا بُدم، دیدم تو را، بشنیدم از نغمه سُرا
هر کو بدادم بوی تو، این آیه ها بودت چرا؟
نقش و نگاری بی شمار ، دیوارها را بُد سوار
هر نقش از روی تو بود، آیینه آیینه ز نار
قلبِ مرا سوزاند و زد، پتکی ز پولادم چه بد
افتادم اندر سوی تو، از مُلکِ مِهرت گشته رد
آن طاقِ جفتِ ابروان، تیر نگاه اندر کمان
کوچک تر از غنچه دهان، دُرپاشیِ حرف از زبان
عقلم ز سر بیرون کند، چشمِ مرا جیحون کند
بانگِ مرا نشنیده ای، این ماجرا، دل خون کند