مرداد ثریا

شب‌هایی بود که مردهایی غریبه پا درخون هم می‌ذاشتن، با پرویز پای قمار
می‌نشستن و با پریوش می‌گفتن و می‌خندیدن و من تا صبح از وحشت خواب به
چشمم نمیومد. اون ساعات مثل ساعت مرگ من بود با کلی فکر شوم.
یه شب از کنار اتاق پریوش رد می‌شدم که اسم خودم رو شنیدم. کنجکاو
شدم و نزدیک‌تر شدم تا جمله‌ی بعدی رو بشنوم که یه کلمه بیشتر نبود و مثل
هزارهزار جمله روی سرم آوار شد.با یه کلمه، یه عدد، یه قیمت و یاد باخت پدرم
یاد معامله‌ای افتادم که پام رو به این همه نحسی کشونده بود و دوباره… خدایا
نه! فکر می‌کردم خدا همین نزدیکی‌هاست و اگه صداش کنم قطعاً صدام رو
می‌شنوه اما شک داشتم خدا حوالی این خونه پیداش بشه.