زن حلبی

امروز روز منه. زمونه خودش اومده به پام افتاده که داداش مراد غلط کردم؛
ولی می‌دونی چیه؟ دیگه اصلاً فایده نداره. آخ چه سنگساری بشه امروز!
کاش سنگ‌های تیزتری جمع می‌کردن تا جراحت بیشتری به جا بذارن! اینا
چیه دیگه؟ اصلاً کاش جای سنگسار از آتش استفاده می‌کردن! آره، یه آتش
خیلی بزرگ! فیلمش هم قشنگ‌تر درمیومد. قربانگاهی که من دوست دارم
باید بوی کباب بده. همش تقصیر قاضیه. ابتکار عمل رو از من گرفت. الان
یه تیکه پارچه‌ی سفید انداختن رو سر این زنیکه، دیگه چه حُسنی موند؟
دیگه وقتی خون‌ریزی می‌کنه چطور می‌شه به چشماش نگاه کرد و لذت
برد؟ شکافته شدن سرش و بیرون زدن مغزش با وجود این پارچه مشخص
نمی‌شه. آدم دیگه به چی دل خوش کنه؟