بانوی غرق شده به کار پناه خواهم برد

اینکه در قاب پنجره ایستاده و به جایی فراسوی محوطه ی بزرگِ خانه ی اعیانی مینگرد یک جاندار است. قلب تپنده و نبض زننده دارد. اما همه ی اینها  علائم زنده بودن اوست و نه زندگی کردنش. او زندگی را در جایی گم کرده است. در گودالِ عمیقِ یک دریای ژرف. اگر معنای زندگی واکنش در برابر آنچه پیرامون آدمیزاد میگذرد باشد توانِ پراندن پشه ی نشسته بر بینی اش را نیز از دست داده است. مهندس، امروز نیز مانند روزهای گذشته به پنجره پناه آورده و در سکوت به نجوای ذهنی اش مشغول است:
– به جز پنجره چه برایم مانده است؟ به پنجره پناه می آورم تا جبهه، جبهه، نسیمِ را به مهمانی تن تب دیده ام بفرستد. به آغوشش میگریزم تا چشم هایم را با حضورش بر هم بگذارم و با قصه هایش به خواب روم.